ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου η ευθύνη διαχείρισης της καθημερινότητας των Καλυθιών έχει ανατεθεί στο επταμελές τοπικό συμβούλιο με επικεφαλής τον Παναγιώτη Αντωνά και μέλη του Γιώργο Βιτσέντζο, Θοδωρή Μάστορα, Μιχάλη Βαγιανό, Γιώργο Σαρίκα, Κώστα Σωτηράκη και Λάζαρο Ιωαννίδη.

Οι πρώτοι μήνες δεν ήταν "εύκολοι" αφού ο Μιχάλης Βαγιανός διαχώρισε τη θέση του από τον πρόεδρο Παναγιώτη Αντωνά (ήταν στην ίδια παράταξη στις εκλογές) και ανεξαρτητοποιήθηκε ενώ και μέλη της "αντιπολίτευσης" αποφάσισαν να χαράξουν ξεχωριστή διαδρομή με κριτική και "ιδιωτική" δράση. Το ίδιο είχε συμβεί και στις δύο προηγούμενες θητείες των τοπικών συμβουλίων με τους πρώην προέδρους Μιχάλη Σταυρή και Μιχάλη Καφετζή να "καταλήξουν" να διοικούν, για διάφορους λόγους, χωρίς ουσιαστική συμπαράσταση.

Η νομοθεσία δεν δίνει ουσιαστικές αρμοδιότητες διοίκησης, κυρίως στα μέλη του τοπικού συμβουλίου, με αποτέλεσμα η αρχική πρόθεση προσφοράς στον τόπο να μετατρέπεται σε στάση παρακολούθησης, αδιαφορίας και άρνησης συνεννόησης. 
Μετά την καθιέρωση του ενιαίου δήμου στο νησί αρχίζει να παγιώνεται η άποψη ότι ο θεσμός των τοπικών συμβουλίων έχει "εγκλωβίσει" τα χωριά σε διαδικασία μη επίλυσης των προβλημάτων και μετάθεσης ευθυνών από την κεντρική στην τοπική διοίκηση και ανάποδα. Τα προβλήματα και η επίλυσή τους γίνονται μπαλάκι.  

Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εισηγούνται και "παρακαλάνε" αντιδημάρχους και υπηρεσιακούς παράγοντες για να τρέξουν διαδικασίες επίλυσης προβλημάτων και εύρεσης πόρων. Το τοπικό συμβούλιο είναι ο σάκος εκτόνωσης παραπόνων των κατοίκων και ο εύκολος στόχος μετάθεσης ευθυνών αυτών που πραγματικά μπορούν να δώσουν λύσεις και είναι τα μέλη του κεντρικού δημοτικού συμβουλίου του νησιού.
Η περιοχή μας εκπροσωπείται στο δημοτικό συμβούλιο από τους Γιάννη Ιατρίδη και Δώρο Κωνσταντίνου που πέρα από τις αρμοδιότητές τους στην κεντρική διοίκηση του νησιού οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες ενίσχυσης του τοπικού συμβουλίου, εύρεσης πόρων και κινητοποίησης της δημοτικής μηχανής προς όφελος των Καλυθιών και του Φαληρακίου.
 Ο θεσμός των χωρικών αντιδημάρχων επίσης μοιάζει προβληματικός αφού μοιάζει με αυτόν της... προξενήτρας που προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις επιθυμιές γονιών και παιδιών.
Τα χρόνια περνάνε, οι ανάγκες διογκώνονται και οι κάτοικοι παρακολουθούν τον τόπο να στροβιλίζεται σε καταστάσεις μιζέριας, γκρίνιας και ανακύκλωσης δικαιολογιών. Αυτό που δεν βλέπουν οι κάτοικοι είναι λύσεις.
Και μπορεί αρχικά η κριτική να αγγίζει το τοπικό συμβούλιο, όπως όμως έχει δείξει το παρελθόν, σταδιακά βρίσκει στόχο και εντοπίζει τους πραγματικούς ενόχους, ψηλά στη δημοτική ιεραρχία.
Ισως η λύση εντοπίζεται στην διάσπαση του ενιαίου δήμου αφού είναι ξεκάθαρο πως το νησί της Ρόδου είναι τεράστιο με διαφορετικές ανάγκες στον βορρά και το νότο και δεν μπορεί να διοικηθεί αποτελεσματικά από ένα κέντρο αποφάσεων. Η κυβέρνηση της ΝΔ οφείλει να πάρει αποφάσεις γιατί τα χρόνια περνάνε και οι μικρές κοινωνίες παραμένουν στάσιμες χάνοντας πόρους και τρόπους ανάπτυξης. 

Ας ξεφύγουμε από την ψυχοφθόρα αντιπαράθεση για θέματα καθημερινότητας όπως η καθαριότητα, η προμήθειες υλικών και ας κοιτάξουμε επιτέλους πως η πολιτική και οι πολιτικοί θα δρομολογήσουν διαδικασίες ανατροπής της στασιμότητας (μέχρι και υποβάθμιση) του τόπου μας. 
    

ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ Η' ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΟΛΑΣΗ;

Λίγο μακριά από το χωριό μας υπάρχει η πανέμορφη περιοχή που χαρακτηρίζεται από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη. Ένα πανέμορφο σημείο στον χάρτη ανάμεσα σε δάση και φύση αναλλοίωτη πριν αρχίσει ο άνθρωπος να την καταστρέφει με τις παρεμβάσεις του. 

Εδώ και δεκαετίες η ευρύτερη περιοχή του Αγίου Ιωάννη αποτελεί για τους Καλυθενούς «καταφύγιο» για το μυαλό και τη ψυχή.  Εκεί πάμε για διασκέδαση, για προσευχή, για περπάτημα, για φυγή από την καθημερινότητα.

Ο μικρός μας παράδεισος μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς για το νησί και τόπος επίσκεψης για ορθόδοξους και φυσιολάτρες τουρίστες.

Αντί για το όραμα της ανάπτυξης και βελτίωσής του έχει επικρατήσει η πραγματικότητα της καταστροφής και της

Περιμετρικά του μοναστηριού, μέσα στις δασώδεις περιοχές υπάρχουν παντού σκουπίδια, υπολείμματα ανθρώπινων δραστηριοτήτων, είτε αυτές έχουν να κάνουν με αγροτικές –κτηνοτροφικές εργασίες είτε με ημέρες και νύκτες διασκέδασης στα πέτρινα τραπέζια.

Τα δέντρα του περιμετρικού δάσους έχουν παραδοθεί σε εκείνους που με δικαιολογία την σκέψη  «κρυώνουν τα παιδιά μου και πρέπει να ζεστάνω το σπίτι» παίρνουν πριόνια και κόβουν δεκάδες κορμούς εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία ελέγχων του δασαρχείου. Το δάσος πληγώνεται και ο άνθρωπος ζεσταίνεται... Το βουνό καταρρέει και το νερό συναντά λιγότερες αντιστάσεις πριν καταλήξει στην αστική περιοχή.

Η λιμνούλα που δημιουργήθηκε στο τεχνητό φράγμα έχει μετατραπεί σε εστία μόλυνσης, έχει γεμίσει σκουπίδια και κορμούς και γύρω της υπάρχει, εδώ και πάρα πολλά χρόνια επικίνδυνη  διαλυμένη παιδική χαρά και παρατημένες τσιμεντένιες κατασκευές.

Όλα τα παραπάνω είναι η πραγματικότητα που εύκολα γίνεται αντιληπτή με περπάτημα ή οδήγημα στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη. Το ερώτημα είναι τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει για να αναστραφεί η ασχήμια και να επικρατήσει η ομορφιά.

Πρέπει να δημιουργηθεί μία «ομάδα» είτε με την απλή μορφή παρέας είτε υπό την κάλυψη ενός συλλόγου ή του τοπικού δημοτικού συμβουλίου που θα έχει όραμα, διάθεση και ικανότητες για να δημιουργήσει ένα υλοποιήσιμο σχέδιο παρεμβάσεων.       

Βήμα πρώτο, η απόφαση για παρεμβάσεις. 

Βήμα δεύτερον, η συγκρότηση ομάδας με στόχο την  αναζήτηση κατάλληλων συνοδοιπόρων που θα βάλουν τις βάσεις.

Το σχέδιο «Αγιος Ιωάννης» πρέπει να περιλαμβάνει δημιουργία πλάνων ανάπλασης της λίμνης, εντοπισμό των σημείων καθαρισμού, ηλεκτρονική άμυνα απέναντι στους παράνομους υλοτόμους, εύρεση πόρων  χρηματοδότησης από δημόσιους φορείς, ιδρύματα και ιδιώτες και επαφές με τους αρμόδιους φορείς για την εξασφάλιση απαραίτητων αδειών.