Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Χριστούγεννα, γιορτή ελπίδας για κάτι καινούργιο που γεννιέται…
Ας περπατήσουμε λοιπόν σε έναν δρόμο που εδώ και 25 χρόνια γεννάει ελπίδες σε ανθρώπους διαφορετικών φυλών… Λεωφόρος Ρόδου – Λίνδου, από την είσοδο για Καλυθιές μέχρι την στροφή για Λαδικό το σημείο που περπατάμε…
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και κυρίως την δεκαετία του ’80 οι Καλυθενοί είδαν να γεννιέται στο Φαληράκι και εκατέρωθεν της εθνικής οδού η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, βασισμένη στα χρήματα των τουριστών που ξεκίνησαν να έρχονται κατά κύματα.
Μικρές ξενοδοχειακές μονάδες χτίστηκαν και στις δύο πλευρές του δρόμου, με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν. Οι μονάδες αυτές (και τα μικρά μαγαζάκια που αναπτύχθηκαν παράλληλα) αγαπήθηκαν από τους τουρίστες και αποτέλεσμα για 20 χρόνια τη βάση για την γιγάντωση του τουριστικού θέρετρου που έγινε διάσημο σε κάθε γωνιά του πλανήτη για τα… καλά του και τα… στραβά του.
Οι ελπίδες έγιναν πραγματικότητα και πολλές οικογένειες που επένδυσαν στην περιοχή είδαν να βελτιώνεται η ζωή τους, κατάφεραν να προσφέρουν ανέσεις και εφόδια στα παιδιά τους μέχρι που ο δρόμος από… κατηφόρα έγινε… ανηφόρα.
Το τουριστικό Φαληράκι άρχισε να χάνει την αίγλη του και οι μονάδες αντί να φιλοξενούν ελπίδες και όνειρα σκορπούν προβληματισμό και άγχος.
Τελικά η λύση βρέθηκε και η Εθνική οδός Ρόδου – Λίνδου τώρα φιλοξενεί τα όνειρα και τις ελπίδες των οικονομικών μεταναστών. Αφρικανοί, Βούλγαροι, Αλβανοί και λοιπές δυνάμεις… στεγάστηκαν εκατέρωθεν της Εθνικής οδού ελπίζοντας ότι τα όνειρά τους για αξιοπρεπή διαβίωση θα γίνουν πραγματικότητα… Ο δρόμος που κάποτε ήταν γεμάτος Εγλλέζους τουρίστες τώρα θυμίζει το Λονδίνο, την Αγγλική πρωτεύουσα. Όλες οι φυλές του κόσμου στις ίδιες γειτονιές.
Διαφορετική κατάσταση, ίδιες ελπίδες. Σε έναν δρόμο που έχει τη δική του ιστορία. Έναν δρόμο, δικό μας, που τον γεμίσαμε «λακκούβες», «λάσπες» και «κακοτεχνίες».

* Tο άρθρο δημοσιεύεται στην τοπική εφημερίδα Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ.