Ο blogger Τάσος Κώστας επέστρεψε, καταθέτοντας σκέψεις και προβληματισμούς
Ενα ακόμη δύσκολο καλοκαίρι βρίσκεται στην κορύφωσή του και τις επόμενες εβδομάδες θα ξεκινήσει η αποτίμηση για τα κέρδη και τις ζημιές από την τουριστική περίοδο.
Στο Φαληράκι η καθαριότητα σε κεντρικούς δρόμους και παραλίες κρατήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα και η εικόνα της περιοχής ήταν καλύτερη σε σχέση με προηγούμενα χρόνια.
Παραλείψεις και περιθώρια βελτιώσεων υπάρχουν γιατί το θέρετρό μας οφείλει να συγκρίνεται με κορυφαίους προορισμούς στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό.
Το Φαληράκι για να εκτοξευθεί και να μην είναι ένας προορισμός σαν πολλούς άλλους χρειάζεται μία μεγάλη αλλαγή όπως έχει αναλυθεί σε παλαιότερο κείμενο https://otoposmas.wordpress.com/2016/02/26/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF/
Ο χειμώνας πλησιάζει και όλοι θα επιστρέψουμε στη "μητρική αγκαλιά", στον τόπο καταγωγή μας τις Καλυθιές. Ο οικισμός πέρασε ένα άθλιο καλοκαίρι εξαιτίας του κάκιστου προγραμματισμού εκτέλεσης ενός αναγκαίου έργου στον κεντρικό δρόμο της 28ης Οκτωβρίου.
Η αντικατάσταση παλαιών σωλήνων ύδρευσης και αγωγών όμβριων υδάτων αντί να ολοκληρωθεί σε τρεις εβδομάδες (αυτός ήταν ο αρχικός προγραμματισμός σύμφωνα με την τοπική αρχή) διήρκεσε τρεις μήνες με αποτέλεσμα οι υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με την σκόνη και τις λακκούβες να κάνουν την ζωή κατοίκων και επισκεπτών ανυπόφορη.
Αρκετοί ηλικιωμένοι Καλυθενοί οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα και πολλοί τουρίστες επέλεξαν άλλα χωριά για να φάνε και να απολαύσουν ένα ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ μακριά από τα πολύβουα και αστραφτερά ξενοδοχεία.
Οι Καλυθιές μοιάζουν (και είναι στην πραγματικότητα) με ένα παρατημένο χωριό αφού, πέρα από τα έργα, η καθαριότητα στους δρόμους είναι τραγική, οι σπασμένες πλάκες υπάρχουν παντού (δεκάδες σε κάθε μικρό και μεγαλύτερο δρόμο) και "μάγκες" και "μαγκάκια" (ντόπιοι και ξένοι) με τις συμπεριφορές τους έχουν μετατρέψει τον τόπο μας σε "τσιγγάνικο μαχαλά".
Η ευθύνη είναι δική μας. Εμείς οι Καλυθενοί διοικούμε (ακόμη) αυτόν τον τόπο με εκείνους που ψηφίζουμε κάθε 4-5 χρόνια, εμείς αποφασίζουμε ποιοι θα μένουν στα παλιά σπίτια, εμείς έχουμε την ευθύνη για το χαμηλό επίπεδο αισθητικής σε αυτόν τον τόπο.
Τα χρόνια της ασφάλειας, της καθαριότητας, της αισθητικής σε δρόμους και αυλές, του υψηλού επιπέδου στα σχολεία μας έχουν περάσει, θέλω να πιστεύω όχι ανεπιστρεπτί.
Μέχρι και οι σύλλογοί μας "αρνούνται" να εμφανιστούν στην πλατεία (ίσως όχι άδικα) και επιλέγουν να δίνουν υψηλού επιπέδου παραστάσεις μακριά από το χωριό τους.
Οι Καλυθιές άγγιξαν τον "πάτο" και έφτασε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να "ξυπνήσουμε" επιτέλους και να αναλάβουμε δράση για να γίνουμε ξανά ένας τόπος όμορφος, καθαρός που θα επιβάλει τον "σεβασμό" και θα προσελκύει νέους κατοίκους υψηλού μορφωτικού επιπέδου.
Ο δρόμος της ανάτασης και της αφύπνισης, πιστεύω ότι περνάει μέσα από την εκκλησία μας.
Προσωπικά δεν είμαι από αυτούς που πάω στον Οίκο του Θεού και ίσως θεωρείται άτοπο εκ μέρους μου να παρεμβαίνω στη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Το έκανα ξανά πριν λίγα χρόνια και βρέθηκα κατηγορούμενος για ζωοκλοπή.
Ομως μπροστά στην κατάπτωση του τόπου που γεννήθηκα, μεγάλωσα και φιλοδοξώ να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν τολμώ να καταθέσω δημόσια όσα είπα προφορικά στον πρόεδρο της εκκλησιαστικής επιτροπής Καλυθιών και άκουσε με προσοχή έστω και αν διαφώνησε.
Η αξιοποίηση της περιοχής Παναγία Ελεούσα είναι το "όχημα" που μπορεί να οδηγήσει τις Καλυθιές, αλλά και το Φαληράκι, ξανά σε υψηλό επίπεδο σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας.
Το παλαιό στρατόπεδο που εγκαταλήφθηκε με "αγριότητα" από τις ένοπλες δυνάμεις (ερειπωμένα ετοιμόρροπα κτήρια, διακοπή ηλεκτροδότησης) είναι μία τεράστια έκταση δίπλα στο χωριό με πολλές δυνατότητες αξιοποίησης. Εντός της έκτασης υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγίας Ελεούσας της Καλλιθενής ένας ιστορικός θησαυρός του τόπου μας που χρονολογείται από το μακρινό 1700.
Αυτό που ζήτησα από τον πάτερ Θεόδουλο είναι να σκεφτεί το ενδεχόμενο συμμετοχής των Καλυθενών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για το παλιό στρατόπεδο. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει η απόφαση να παρθεί αποκλειστικά από την εκκλησιαστική επιτροπή.
Στο δικό μου μυαλό πρέπει να ανοίξει δημόσιος διάλογος για την αξιοποίηση. Κάθε καλή πρόταση πρέπει να ακουστεί και να κατατεθεί.
Κάθε σχολείο οφείλει να επεξεργαστεί ένα σχέδιο και να καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση μελετώντας την ιστορία της περιοχής.
Κάθε σύλλογος του χωριού θα πρέπει να συνεδριάσει και να καταθέσει φάκελο προτάσεων για το πως οραματίζεται την περιοχή του παλιού στρατοπέδου.
Κάθε Καλυθενός επιστήμονας (αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός, διακοσμητής, διαμορφωτής εξωτερικών χώρων) πρέπει να δουλέψει αφιλοκερδώς και να παρουσιάσει σχέδια ανάπλασης του χώρου.
Κάθε κάτοικος αυτού του χωριού αλλά και οι Καλυθενοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη που έχουν διαφορετικές εμπειρίες θα πρέπει να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν και να προτείνουν.
Δημόσια διαβούλευση με την τελευταία απόφαση φυσικά να ανήκει στην εκκλησιαστική επιτροπή που έχει την ιδιοκτησία των στρεμμάτων.
Η εκκλησία οφείλει να ξεκινήσει τη διαδικασία ανοικτού διαλόγου.
Ο πάτερ Θεόδουλος, δικαιολογημένα εκφράζει το παράπονο ότι όλοι αρνούμαστε να πάμε στην εκκλησία αλλά θέλουμε να ασκούμε κριτική και να έχουμε λόγο στα περιουσιακά της. Οπως μου εκμυστηρεύτηκε ελάχιστοι βοηθούν το έργο της εκκλησίας και πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν και ψάχνουν αφορμές για να γκρινιάξουν.
Ηδη έχει στο μυαλό του σωστές ιδέες όπως η δημιουργία βιότοπου (οι παλιότεροι θυμόμαστε τα τρεχούμενα νερά με τα ψαράκια) ή υποδομών για θρησκευτικό τουρισμό και βρίσκεται σε συνεννόηση με την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου. Και ο ίδιος θέλει το καλύτερο για το χωριό και την έκταση του παλιού στρατοπέδου.
Η εκκλησία ως ιστορία και οργανισμός οφείλει να ακούει, να συγχωρεί και να αγαπάει. Το χωριό υποφέρει και η εκκλησία μας έχει ιστορικό ρόλο να επουλώσει πληγές και να ανυψώσει ψυχές.
Το παραπάνω κείμενο εκφράζει τις προσωπικές απόψεις ενός κατοίκου Καλυθιών που απλά έχει την ευχέρεια και το... θράσος να εκφράζεται δημόσια αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας με τελικό αποτέλεσμα να γίνεται σε ορισμένους συμπαθής και σε άλλους αντιπαθής. Και επίσης έχει βαρεθεί να γκρινιάζει για την άθλια εικόνα του τόπου του και θεωρεί ότι έφτασε η ώρα των πράξεων. Με ένα mail στο kalithies@gmail.com κάθε πρόταση σχολείου, συλλόγου, επιστήμονα ή απλού πολίτη θα δημοσιευτεί στο blog.
Ενα ακόμη δύσκολο καλοκαίρι βρίσκεται στην κορύφωσή του και τις επόμενες εβδομάδες θα ξεκινήσει η αποτίμηση για τα κέρδη και τις ζημιές από την τουριστική περίοδο.
Στο Φαληράκι η καθαριότητα σε κεντρικούς δρόμους και παραλίες κρατήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα και η εικόνα της περιοχής ήταν καλύτερη σε σχέση με προηγούμενα χρόνια.
Παραλείψεις και περιθώρια βελτιώσεων υπάρχουν γιατί το θέρετρό μας οφείλει να συγκρίνεται με κορυφαίους προορισμούς στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό.
Το Φαληράκι για να εκτοξευθεί και να μην είναι ένας προορισμός σαν πολλούς άλλους χρειάζεται μία μεγάλη αλλαγή όπως έχει αναλυθεί σε παλαιότερο κείμενο https://otoposmas.wordpress.com/2016/02/26/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF/
Ο χειμώνας πλησιάζει και όλοι θα επιστρέψουμε στη "μητρική αγκαλιά", στον τόπο καταγωγή μας τις Καλυθιές. Ο οικισμός πέρασε ένα άθλιο καλοκαίρι εξαιτίας του κάκιστου προγραμματισμού εκτέλεσης ενός αναγκαίου έργου στον κεντρικό δρόμο της 28ης Οκτωβρίου.
Η αντικατάσταση παλαιών σωλήνων ύδρευσης και αγωγών όμβριων υδάτων αντί να ολοκληρωθεί σε τρεις εβδομάδες (αυτός ήταν ο αρχικός προγραμματισμός σύμφωνα με την τοπική αρχή) διήρκεσε τρεις μήνες με αποτέλεσμα οι υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με την σκόνη και τις λακκούβες να κάνουν την ζωή κατοίκων και επισκεπτών ανυπόφορη.
Αρκετοί ηλικιωμένοι Καλυθενοί οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα και πολλοί τουρίστες επέλεξαν άλλα χωριά για να φάνε και να απολαύσουν ένα ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ μακριά από τα πολύβουα και αστραφτερά ξενοδοχεία.
Οι Καλυθιές μοιάζουν (και είναι στην πραγματικότητα) με ένα παρατημένο χωριό αφού, πέρα από τα έργα, η καθαριότητα στους δρόμους είναι τραγική, οι σπασμένες πλάκες υπάρχουν παντού (δεκάδες σε κάθε μικρό και μεγαλύτερο δρόμο) και "μάγκες" και "μαγκάκια" (ντόπιοι και ξένοι) με τις συμπεριφορές τους έχουν μετατρέψει τον τόπο μας σε "τσιγγάνικο μαχαλά".
Η ευθύνη είναι δική μας. Εμείς οι Καλυθενοί διοικούμε (ακόμη) αυτόν τον τόπο με εκείνους που ψηφίζουμε κάθε 4-5 χρόνια, εμείς αποφασίζουμε ποιοι θα μένουν στα παλιά σπίτια, εμείς έχουμε την ευθύνη για το χαμηλό επίπεδο αισθητικής σε αυτόν τον τόπο.
Τα χρόνια της ασφάλειας, της καθαριότητας, της αισθητικής σε δρόμους και αυλές, του υψηλού επιπέδου στα σχολεία μας έχουν περάσει, θέλω να πιστεύω όχι ανεπιστρεπτί.
Μέχρι και οι σύλλογοί μας "αρνούνται" να εμφανιστούν στην πλατεία (ίσως όχι άδικα) και επιλέγουν να δίνουν υψηλού επιπέδου παραστάσεις μακριά από το χωριό τους.
Οι Καλυθιές άγγιξαν τον "πάτο" και έφτασε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να "ξυπνήσουμε" επιτέλους και να αναλάβουμε δράση για να γίνουμε ξανά ένας τόπος όμορφος, καθαρός που θα επιβάλει τον "σεβασμό" και θα προσελκύει νέους κατοίκους υψηλού μορφωτικού επιπέδου.
Ο δρόμος της ανάτασης και της αφύπνισης, πιστεύω ότι περνάει μέσα από την εκκλησία μας.
Προσωπικά δεν είμαι από αυτούς που πάω στον Οίκο του Θεού και ίσως θεωρείται άτοπο εκ μέρους μου να παρεμβαίνω στη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Το έκανα ξανά πριν λίγα χρόνια και βρέθηκα κατηγορούμενος για ζωοκλοπή.
Ομως μπροστά στην κατάπτωση του τόπου που γεννήθηκα, μεγάλωσα και φιλοδοξώ να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν τολμώ να καταθέσω δημόσια όσα είπα προφορικά στον πρόεδρο της εκκλησιαστικής επιτροπής Καλυθιών και άκουσε με προσοχή έστω και αν διαφώνησε.
Η αξιοποίηση της περιοχής Παναγία Ελεούσα είναι το "όχημα" που μπορεί να οδηγήσει τις Καλυθιές, αλλά και το Φαληράκι, ξανά σε υψηλό επίπεδο σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας.
Το παλαιό στρατόπεδο που εγκαταλήφθηκε με "αγριότητα" από τις ένοπλες δυνάμεις (ερειπωμένα ετοιμόρροπα κτήρια, διακοπή ηλεκτροδότησης) είναι μία τεράστια έκταση δίπλα στο χωριό με πολλές δυνατότητες αξιοποίησης. Εντός της έκτασης υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγίας Ελεούσας της Καλλιθενής ένας ιστορικός θησαυρός του τόπου μας που χρονολογείται από το μακρινό 1700.
Αυτό που ζήτησα από τον πάτερ Θεόδουλο είναι να σκεφτεί το ενδεχόμενο συμμετοχής των Καλυθενών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για το παλιό στρατόπεδο. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει η απόφαση να παρθεί αποκλειστικά από την εκκλησιαστική επιτροπή.
Στο δικό μου μυαλό πρέπει να ανοίξει δημόσιος διάλογος για την αξιοποίηση. Κάθε καλή πρόταση πρέπει να ακουστεί και να κατατεθεί.
Κάθε σχολείο οφείλει να επεξεργαστεί ένα σχέδιο και να καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση μελετώντας την ιστορία της περιοχής.
Κάθε σύλλογος του χωριού θα πρέπει να συνεδριάσει και να καταθέσει φάκελο προτάσεων για το πως οραματίζεται την περιοχή του παλιού στρατοπέδου.
Κάθε Καλυθενός επιστήμονας (αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός, διακοσμητής, διαμορφωτής εξωτερικών χώρων) πρέπει να δουλέψει αφιλοκερδώς και να παρουσιάσει σχέδια ανάπλασης του χώρου.
Κάθε κάτοικος αυτού του χωριού αλλά και οι Καλυθενοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη που έχουν διαφορετικές εμπειρίες θα πρέπει να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν και να προτείνουν.
Δημόσια διαβούλευση με την τελευταία απόφαση φυσικά να ανήκει στην εκκλησιαστική επιτροπή που έχει την ιδιοκτησία των στρεμμάτων.
Η εκκλησία οφείλει να ξεκινήσει τη διαδικασία ανοικτού διαλόγου.
Ο πάτερ Θεόδουλος, δικαιολογημένα εκφράζει το παράπονο ότι όλοι αρνούμαστε να πάμε στην εκκλησία αλλά θέλουμε να ασκούμε κριτική και να έχουμε λόγο στα περιουσιακά της. Οπως μου εκμυστηρεύτηκε ελάχιστοι βοηθούν το έργο της εκκλησίας και πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν και ψάχνουν αφορμές για να γκρινιάξουν.
Ηδη έχει στο μυαλό του σωστές ιδέες όπως η δημιουργία βιότοπου (οι παλιότεροι θυμόμαστε τα τρεχούμενα νερά με τα ψαράκια) ή υποδομών για θρησκευτικό τουρισμό και βρίσκεται σε συνεννόηση με την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου. Και ο ίδιος θέλει το καλύτερο για το χωριό και την έκταση του παλιού στρατοπέδου.
Η εκκλησία ως ιστορία και οργανισμός οφείλει να ακούει, να συγχωρεί και να αγαπάει. Το χωριό υποφέρει και η εκκλησία μας έχει ιστορικό ρόλο να επουλώσει πληγές και να ανυψώσει ψυχές.
Το παραπάνω κείμενο εκφράζει τις προσωπικές απόψεις ενός κατοίκου Καλυθιών που απλά έχει την ευχέρεια και το... θράσος να εκφράζεται δημόσια αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας με τελικό αποτέλεσμα να γίνεται σε ορισμένους συμπαθής και σε άλλους αντιπαθής. Και επίσης έχει βαρεθεί να γκρινιάζει για την άθλια εικόνα του τόπου του και θεωρεί ότι έφτασε η ώρα των πράξεων. Με ένα mail στο kalithies@gmail.com κάθε πρόταση σχολείου, συλλόγου, επιστήμονα ή απλού πολίτη θα δημοσιευτεί στο blog.
