Ο "ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ" ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΝΟΣΤΙΜΑ ΤΥΡΙΑ

Το σαρωτικό πέρασμα του κορονοϊού έχει αλλάξει τα δεδομένα και φέρνει τεράστιες ανατροπές στην οικονομία των νοικοκυριών. Έφτασε η εποχή που ο κόσμος θα επιστρέψει στην καλλιέργεια της γης αλλά και την κτηνοτροφία, οι τομείς που μεγάλωσαν τους προγόνους μας τις δεκαετίες πριν ο τουρισμός γίνει κυρίαρχη οικονομική δραστηριότητα στο νησί της Ρόδου.
Με χαρά βρεθήκαμε στην περιοχή Παλιοβουστέρνα Καλυθιών εκεί που τα τελευταία χρόνια ο Κυριάκος Χατζηδιάκος, με την βοήθεια της οικογένειάς του, παλεύει καθημερινό στον τομέα της κτηνοτροφίας και της παραγωγής τυριών με ντόπιο φρέσκο γάλα.
Ο Κυριάκος Χατζηδιάκος απέκτησε πανεπιστημιακό πτυχίο ως Μαθηματικός αλλά αποφάσισε να μην περιμένει τον διορισμό του ως εκπαιδευτικός ή να ανοίξει φροντιστήριο και ακολούθησε την... καρδιά του και την αγάπη για τη φύση και τα ζώα.
Αποφοίτησε από την Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης όπου έμαθε τα μυστικά της τυροκομίας και ξεκίνησε την εφαρμογή των γνώσεων στην πράξη.
Εδώ και 3,5 χρόνια παράγει τυριά και φροντίζει τα ζώα δουλεύοντας καθημερινά 8-10 ώρες κάνοντας όλα όσα απαιτεί η σύγχρονη κτηνοτροφία.

Η παραγωγή σε διάφορα τυριά αγγίζει τους 5 τόνους ετησίως και ήδη έχουν αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές στην τοπική κοινωνία. Οι μυζήθρες, οι γραβιέρες, το χαλούμι, τα γιαούρτια, το τυρί με πιπέρι, το τυρί με κρασί γίνονται ανάρπαστα μόλις είναι έτοιμα για κατανάλωση.
Μπροστά στην κάμερα ο Χατζηδιάκος δεν είπε πολλά, είχε το ενδιαφέρον του στραμμένα στις δουλειές του αγροκτήματος όπου πέρα από τις κατσίκες φιλοξενούνται, γουρούνια, γαϊδουράκια ενώ καλλιεργούνται και λαχανικά.
Με σκληρή δουλειά σχεδιάζει πως το αγρόκτημα και η παραγωγή τυριών θα μπορέσουν να φέρουν έσοδα γιατί απαιτούνται συνεχώς επενδύσεις για εγκαταστάσεις και νέο ζωικό κεφάλαιο. "Οι δυσκολίες είναι πολλές και για να αυξηθεί η ετήσια παραγωγή χρειάζονται σεβαστές επενδύσεις. Το κράτος δίνει μεν κάποιες επιδοτήσεις αλλά είναι μικρές και δεν είναι ικανές για να μεγαλώσει η μονάδα και να αυξηθεί η παραγωγή. Η γραφειοκρατία στην πατρίδα μας είναι αποτρεπτική για να γίνουν σοβαρές επενδύσεις στην κτηνοτροφία και τον αγροτικό τομέα. Θα πρέπει οι νέοι να αποκτήσουν χρηματοδότηση και εργαλεία που θα τους επιτρέψουν να σταθούν γερά στα πόδια τους και να καλλιεργήσουν τη γη παράγοντας εκλεκτά προϊόντα. Το νησί μας εισάγει μεγάλες ποσότητες γάλακτος, τυριών και άλλων προϊόντων ενώ υπάρχει η δυνατότητα, με την βοήθεια του κράτους, να αυξηθεί η τοπική παραγωγή", μας εξήγησε ο νεαρός κτηνοτρόφος..
Το αγρόκτημα Χατζηδιάκου έχει έκταση 10 στρεμμάτων και διαθέτει αυτονομία στο ηλεκτρικό ρεύμα.
Στην συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει η δυνατότητα για αγροτουρισμό και ήδη, κάποιοι τουρίστες, πάνε στην Φάρμα και συμμετέχουν, εθελοντικά στις εργασίες για την παραγωγή γάλακτος.
Μονάδες σαν αυτή που παρουσιάζει το blog μπορούν να αποτελέσουν πλεονέκτημα για την τουριστική περιοχή του Φαληρακίου. Απαιτούνται νέες ιδέες και τολμηρές αποφάσεις στήριξης από το κεντρικό κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση.

*Δείτε φωτογραφίες με τυριά παραγωγής από φρέσκο γάλα της Φάρμας Χατζηδιάκου

  

ΤΟ ΚΑΜΑΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Οταν υπάρχει πάθος για δημιουργία όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό.

Οταν το μεράκι για την παράδοση είναι τρόπος ζωής ο τόπος μας γίνεται λαμπερός και εντυπωσιακός.

Ο πρόεδρος του Μουσικοχορευτικού Εργαστηρίου Καλυθιών Η ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ Αντώνης Μελετίου και η σύζυγός του Παρασκευή Σαββιού τα προηγούμενα χρόνια ονειρεύτηκαν, δούλεψαν σκληρά χωρίς να υπολογίσουν χρόνο και κόστος και έφεραν εις πέρας την αναπαλαίωση ενός παραδοσιακού Καλυθενού σπιτιού. 

Στο σημερινό χωριό, δεν απαντάται πλέον η παλιά εικόνα των φτωχών και παραδοσιακών χωριών της Ρόδου και της Δωδεκανήσου. Όλα τα σπίτια είναι νέα και με σύγχρονα οικοδομικά υλικά.
Τα παλιά σπίτια του χωριού ήταν μονά, επιπεδόστεγα και καμαρικά, όπως δείχνουν οι γκραβούρες και όπως βεβαιώνουν οι σύγχρονοι μελετητές της Λαϊκής Κατοικίας των νησιωτών μας.

Έξω από το σπίτι, η γνωστή, παραδοσιακή αυλή με λουλούδια ή με χοχλάκια, που τώρα έχουν χαθεί. Ένα μεγάλο δωμάτιο, ευρύχωρο και μια καμάρα που υποβαστάζει το ταβάνι, με τα κορφάδια, την καλαμωτή, την ψάθα και τη στρώση των κλαδιών. Γύρω από το πελώριο αυτό δωμάτιο, εντοπίζουμε τον πιατελότοιχο, τη μουσάντρα, το κρεββάτι, το σουφά και την τσιμνιά -το τζάκι.

Ελάχιστα σπίτια υπάρχουν στο χωριό με την παλιά αρχιτεκτονική, τα οικιακά και εργατικά εργαλεία και σκεύη.

Ο Αντώνης και η Βούλα μαζί με τον μικρό Γιώργο μας υποδέχθηκαν στο Καμαρικό και μας εξήγησαν όλες τις λεπτομέρειες για την ανακατασκευή του σπιτιού, την διαρρύθμισή του, τα παλιά σκεύη, τους χώρους αποθήκευσης και τον πλούσιο στολισμό. 

Πέρα από τις εντυπωσιακές εικόνες αυτό που ξαφνιάζει θετικά είναι η απόφασή τους να μην προχωρήσουν σε εμπορική εκμετάλλευση του παλιού σπιτιού. Θέλουν να έχουν τις πόρτες του ανοικτές σε όλους, σαν ένα μουσείο μνήμης, παράδοσης και πολιτισμού. Θέλουν μαθητές που θα μαθαίνουν την ιστορία του τόπου και θα "κολλάνε" το πάθος για σεβασμό στα ήθη και τα έθιμα.