Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη Πολιά που με πολύ κόπο μετάφρασε το γαλλικό κείμενο του 1856 που έχει αναφορά στο χωριό μας. Σύμφωνα με την μετάφραση ο Γάλλος ταξιδιώτης V Guerin είδε και κατέγραψε στις Καλυθιές το 1856 τα εξής:
Δύο ώρες περίπου χωρίζουν το χωριό των Κοσκινού από εκείνο των Καλυθιών. Μετά τη διέλευση του ρέματος του Δράκοντα, παρακάμπτοντας ένα βουνό καλυμμένο με πεύκα και κυπαρίσσια και στη συνέχεια, στο τέλος ενός άλλου χειμάρρου μετά από μισή ώρα, σε μια γέφυρα της οποίας το ενιαίο τόξο καταλήγει σε μια αιχμηρή κεφαλή, και η οποία πολύ πιθανόν να είναι κατασκευή των ιπποτών. Κάποιες εκατοντάδες μέτρα νοτιότερα συναντάμε ένα τρίτο ρεύμα που ρέει σε μια μεγάλη κοίτη ποταμού και στεγνώνει τελείως το καλοκαίρι. Μεγάλες μάζες από πικροδάφνες συμπληρώνουν την κοιλάδα στην οποία εκτείνεται. Κυριαρχείται από υψώματα στα οποία ο οδηγός μου έδωσε το όνομα Φραγκοβούναρο, δηλαδή το βουνό των Φράγκων. Τέσσερα μίλια πιο πέρα, είναι ένα μικρό μοναστήρι του οποίου το παρεκκλήσι ανήκει στη χάρη της Παναγίας της Ελεούσας ή Παναγίας της Ελεημονήτριας. Εξυπηρετείται από ένα γέροντα μοναχό που ζει εκεί ήσυχα και μοναχικά. Μεγαλοπρεπείς βελανιδιές, οι πιο ωραίες που έχω δει στο νησί, περιβάλλουν το μοναστήρι. Τέλος, ερχόμαστε στις Καλυθιές. Το χωριό αυτό, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, βρίσκεται σε μια όμορφη τοποθεσία. Κατοικείται από 110 ελληνικές οικογένειες. Η γύρω περιοχή είναι πολύ εύφορη και γεμάτη ελαιόδεντρα και μεγάλες βελανιδιές.
Ερημόκαστρο -Στα νότια του χωριού ένας χείμαρρος έχει διαβρώσει πολύ την κοίτη του ποταμού ανάμεσα σε δύο λόφους και μόλις φτάνει στην πεδιάδα χωρίζεται σε 2 διακλαδώσεις. Το όνομά του είναι Ποτός γιατί ποτίζει την κοιλάδα, και καταλήγει στη θάλασσα και το όνομα της πεδιάδας είναι Ψαλιδόκαμπος επειδή διαμορφώνεται όπως ένα μεγάλο ψαλίδι ανοιχτό. Κοντά στις εκβολές του ποταμού βρίσκεται ένα μοναχικό βουνό, ορθωμένο με θεόρατους βράχους. Πάνω, το οροπέδιο, που είναι προσβάσιμο από την άλλη πλευρά του βουνού, περιβάλλεται από ένα τείχος πάχους 2 μέτρων και κατασκευασμένο, χωρίς τσιμέντο, με μεγάλους πέτρινους όγκους, διαφορετικών διαστάσεων και σχημάτων, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Η θέση στην οποία κάποτε υπήρχε μια πόρτα είναι ακόμα ορατή. Προς την πλευρά της θάλασσας, δε βρίσκεται κανένα ίχνος τους τείχους. Εκεί πράγματι η παρουσία του θα ήταν περιττή, διότι η κλίση του λόφου είναι οροσειρά, ψαλίδι και "xâfiêo", απλά. Σχεδόν κάθετη. Η περίμετρος αυτού του ενισχυμένοι τείχους είναι περίπου 450 μέτρα. Το εσωτερικό είναι προς το παρόν δύσβατο από ένα σχεδόν αναπόσπαστο άλσος από κουμαριές, μαστιχόδεντρα και βελανιδιές.
Σε ποια χρονική περίοδο αυτό το είδος της ακρόπολης που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να ονομάζεται Ερημόκαστρο ή αλλιώς έρημο-μοναχικό κάστρο, άραγε να υψώθηκε; Οι πληροφορίες της ιστορίας ή και της παράδοσης μας λείπουν πάνω σε αυτό. Αλλά, αν κρίνουμε από το σύνολο των λεπτομερειών της πρωτόγονης αυτής περίφραξης, αυτό το είδος της κυκλώπειας κατασκευής σε μεγάλη πολυγωνική τοιχοδομία, δηλώνει μια πολύ μακρινή αρχαιότητα.
