ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Από το www.nothia.blogspot.com. Επιμέλεια Πάνος Δρακόπουλος, εκπαιδευτικός στο Δημοτικό Σχολείο Κοσκινού


Αφήνοντας πίσω μου τα πολλά αινίγματα που άφησαν στον απόηχό τους οι Καλλικρατικές εκλογές, όπως και τις σε αρκετές περιπτώσεις ατυχείς επιλογές του …λειψού εκλογικού σώματος σε πρόσωπα γνωστών δημαγωγικών συμπεριφορών και διεφθαρμένων πολιτικών ηθών, αναζήτησα μία χαραμάδα αυτογνωσίας εκεί που η ιστορία δεν παριστάνει ένα ακόμη «υποχρεωτικό μάθημα», αλλά είναι ο μακρύς γνωστός-άγνωστος ιστός που κινεί τα σημερινά γεγονότα.
Επιμένοντας στην συμπληρωματική σχέση που έχει ο μακρο-ιστορικός άξονας με τον αντίστοιχο της μικρο-ιστορίας ανέσυρα από το πρόσφατο αρχείο μου μία άκρως ενδιαφέρουσα συνομιλία την οποία συν-διοργανώσαμε με τους τότε μαθητές μου (Ε1, ΔΣ Κοσκινού, 2007-2008) με τον ιστοριογράφο και πρωταγωνιστή στην 3μερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, κο Ολύμπιο Δαφέρμο. Ως ερευνητική εργασία παρουσιάστηκε στο Ραδιόφωνο στο πλαίσιο των θεματικών εκπομπών του «Πύργου της Βαβέλ», ενώ ενσωματώθηκε ατόφια στο περιοδικό που εκδώσαμε κατά τον 34ο εορτασμό της επετείου για το Πολυτεχνείου με τίτλο: «17 Νοεμβρίου 1973-2007, 34 χρόνια μετά…» (Έπαινος στον Διαγωνισμό Εντύπων 2008 της εφημ. «Τα Νέα»).
Παραδίδοντας το ηχογράφημα της εκπομπής καθώς κι όλο το σχετικό ψηφιακό υλικό (ζωγραφιές, ντοκουμένα, εξώφυλλα βιβλίων) στον καλό φίλο τον Στέλιο, για να επιχειρήσει μία οπτικοποίηση αυτής της συζήτησης σκέφτηκα για μια ακόμη φορά αναδρομικά, πως αφενός αποχουντοποίηση σ’ αυτό τον τόπο ποτέ δεν έγινε και πως, αφετέρου η κατοπινή μικροαστικοποίηση αριστερών και δεξιών ψηφοφόρων σε συνδυασμό με την οξεία κομματικοποίηση του κράτους και του μείζονος κομματιού της δημόσιας μας ζωής, συντηρούν ακόμη το υπόστρωμα πάνω στο οποίο όλες οι μεγάλες παθογένειες που μας κατατρέχουν σήμερα, παραμένουν άλλες ολωσδιόλου αλώβητες, άλλες σε ελάχιστη αναδίπλωση.
Τι σόι πολίτευμα έχουμε σήμερα; Με τι όρους εθνικής κυριαρχίας πορευόμαστε στην μετά ΔΝΤ εποχή; Πόσο ευτυχισμένοι αναπνέουμε «εμείς» οι τόσο οργανικά δανειοδανεισμένοι – οι …«πότε γελαστοί και πότε γελασμένοι»;
Συνειρμικά ο στίχος αυτός του Αλκαίου με οδηγεί σε ένα τραγούδι του Σαββόπουλου («Γεννήθηκα στη Σαλονίκη»), το οποίο εν έτει 1979 κατονομάζει την Ελλάδα ως «οικόπεδο και αποικία». Ποια σημερινή συνθήκη, πολιτική ή βαθύτερα πνευματική, κι έως ποιο βαθμό αναθεωρεί αυτή την παραδοχή;
Δε θα κλείσω αυτό το μικρό σημείωμα με ερωτήσεις ή άλλες απορίες, αν και είναι ο καλύτερος τρόπος για να οριοθετήσεις ένα κείμενο έσωθεν περισυλλογής.
Θέλω μόνο να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά εκείνου του αλησμόνητου τμήματος που απεύθυναν προ 3ετίας καίρια ερωτηματικά στον κο Ολύμπιο Δαφέρμο, τον ίδιο προσωπικά για το ότι υπήρξε αυτό που υπήρξε κι εξακολουθεί να είναι (αξίζει να διαβάσει κανείς το τελευταίο του βιβλίο «Το σχολείο κοιτάζει προς τα πίσω», Γαβριηλίδης, 2009, για να επαληθεύσει του λόγου το αληθές), τον Παναγιώτη για την άρτια ηχογράφηση στο στούντιο του Ρ/Σ Λυχνάρι (91,4) κι ασφαλώς τον Στέλιο για το σημερινό πέρασμα του πρώτου μέρους αυτής της συζήτησής στην εικόνα. (Εδώ: http://nothia.blogspot.com/2007/11/blog-post_17.html ολόκληρη η απομαγνητοφωνημένη εκδοχή).

ΥΓ: Ας μη μας δυσφορεί κροκοδείλια, σπεύδω να χαρακτηρίσω, η αποχή των πρόσφατων εκλογών. Τουλάχιστόν όχι τόσο, όσο η επί δεκαετίες αποχή μας ως κοινωνία, έκαστος, από τον ρόλο του πολίτη.