ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα...» 

 ΘΩΜΑ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΥΠΟΔ/ΝΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΛΥΘΙΩΝ-ΘΕΟΛΟΓΟΥ 

 Μπήκαμε ήδη στην Αγία και Μ. Εβδομάδα.Την εβδομάδα των «Αγίων Παθών».
Η εβδομάδα αυτή αποτελεί το κέντρο της πνευματικής ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Τα Άγια και Σεπτά Πάθη του Κυρίου ελάχιστους ανθρώπους αφήνουν ασυγκίνητους!
Μόνο οι πoρωμένες από το κακό και την αμαρτία ψυχές παραμένουν απαθείς και ασυγκίνητες μπροστά στο Σταυρό και στον Επιτάφιο!
Οι ύμνοι των ημερών αυτών είναι ύψιστου ποιητικού κάλλους και μουσικής αξίας οι οποίοι μεταρσιώνουν ψυχές.
  Γιατί έπαθε όμως ο Κύριος;
 Για το Πάθος την Ταφή και την Ανάσταση του Χριστού είχαν μιλήσει οι προφήτες της Π.Διαθήκης αιώνες πριν από τον ερχομό Του στον κόσμο. Και ο Ίδιος όμως ο Κύριος προετοίμαζε τους μαθητές Του για τα διαδραματιζόμενα στην Ιερουσαλήμ: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσιν και εμπαίξωσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται» [Μάρκου Ι΄33-34.Ματθαίου Κ΄17-19.Λουκά ΙΗ΄31-34]
Στην προς Ρωμαίους επιστολή τού μεγάλου Αποστόλου των Εθνών Παύλου, κεφ.δ΄,στίχ.25 διαβάζουμε ότι «παρεδόθη για τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών».
Στο ακατάληπτο αυτό σχέδιο της θείας οικονομίας για τον άνθρωπο, μόνο σιωπηλοί και συνεπαρμένοι μπορούμε να μείνουμε:« Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου…»(χερουβικός ύμνος Μ.Σαββάτου).
Ο Κύριος πήρε στις πλάτες Του τις αμαρτίες των ανθρώπων κατεβαίνοντας«μέχρις άδου ταμείων»,«και συνέτριψεν μοχλούς αιωνίους …».
Ο Μεγάλος Νεκρός, ρούφηξε τον Άδη –ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει! - χαρίζοντας στην ανθρωπότητα την προοπτική της Αναστάσεως! «…θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».Αυτό είναι και το κεντρικό μήνυμα του Πάθους και της Αναστάσεως.
Η εκκλησία μέσα στους αιώνες, ως θεματοφύλακας των θείων αληθειών κηρύττει όσα έκανε ο Κύριος για μας και διδάσκει τι οφείλουμε να πράττουμε.
Δεν φτάνει η Θυσία Εκείνου (εξ αντικειμένου σωτηρία),χρειάζεται και η προσωπική θέληση και προσπάθεια του καθένα μας, ώστε να οικοιοποιηθούμε τα ωφέλη τα οποία προκύπτουν από τη μεγάλη αυτή συγκατάβαση(εξ υποκειμένου σωτηρία).
Κοινωνώντας σε κάθε θεία Λειτουργία γινόμαστε μέτοχοι της Ταφής και της Αναστάσεως Του, ζώντας με την ελπίδα της αιωνίου ζωής!
  Τι άλλο όμως μπορεί να πράξει ο καθένας για να γιορτάσει το μεγάλο αυτό γεγονός του Σταυρού και της Αναστάσεως;
 Πρώτα πρώτα διάλογο με τον εαυτό μας. Να γνωρίσουμε τα μύχια της ψυχής μας.Να προβληματιστούμε σοβαρά και υπεύθυνα.
Ποιοί είμαστε,τί είμαστε και τί ήρθαμε να κάνουμε σ΄αυτή τη γη.
Να αποθέσουμε το βάρος των αμαρτιών μας στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.Μόνο συγ-χωρώντας(=κάνω χώρο στη ζωή μου και γι΄άλλους!) τους άλλους μιμούμαστε τον ίδιο τον Κύριο: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι». Νηστεία,εγκράτεια και προσευχή είναι τα σίγουρα όπλα που θα μας προετοιμάσουν κατάλληλα για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Η νηστεία δεν είναι τιμωρία του εαυτού μας! Είναι άσκηση επιβολής του πνεύματος πάνω στην ύλη.
Η ψυχή πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο.Το σώμα πρέπει να μαθαίνει να υπακούει! Οι πιστοί πρέπει να βιώνουν τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση»! Ο Χριστός με την θέληση του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά να κλαίμε γοερά για τις δικές μας αμαρτίες και να μετανοούμε ειλικρινά γι΄αυτές, προσπαθώντας να βελτιωνόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Ας θυμηθούμε την ευγένεια του Ιησού απέναντι στον προδότη Του Ιούδα! Τη συγχώρεσή Του απέναντι στους αμαρτωλούς καθώς και στον αρνητή Του Πέτρο!
Τη σιωπή Του απέναντι στον αρχιερέα Καϊάφα, τον Πιλάτο και τον Ηρώδη!
Με τη ζωή Του, με τη διδασκαλία Του, με την αρετή Του,με την υπομονή Του, με την αγάπη Του και με την ανεκτικότητά Του προς τους σταυρωτές Του, έδειξε νέους πνευματικούς δρόμους, και έδωσε αιώνια μαθήματα συμπεριφοράς και ηθικής ζωής στο ανθρώπινο γένος.
 ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ
 Η Μεγάλη Εβδομάδα καθώς και η ημέρα του Πάσχα αποτελούν για τους Νεόελληνες αφορμή να θυμούνται την ελληνορθόδοξη παράδοση και να τη βιώνουν με τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Η μαζική έξοδος από τις μεγαλουπόλεις στην ύπαιθρο,το αντάμωμα με τους συγγενείς,η συμμετοχή στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας του χωριού,το ψήσιμο του οβελία και το τσούγκρισμα των ποτηριών ανήμερα το Πάσχα, είναι μερικά από τα στοιχεία εκείνα που μας ενώνουν ως έθνος.Έθνος που επιβίωσε μέσα από μια τυραννία τετρακοσίων ετών χωρίς να αλλοιωθεί η πολιτιστική και θρησκευτική του κληρονομιά.
Αυτή η διάσωση της παράδοσης είναι και η μοναδική μας ελπίδα πως θα συνεχίσουμε να επιβιώνουμε μέσα στην υλιστική θύελλα των καιρών.
Με το να βιώνουμε - έστω και αυτές τις λίγες μέρες-τόσο πλούσια την αγάπη στο Θεό και στο συνάνθρωπο, είναι μια ένδειξη των καλών στοιχείων που έχουμε μέσα μας και περίτρανα φανερώνει πως καθιστούμε την Εκκλησία ως κύριο πρωταγωνιστή στη ζωή μας. Αυτό μας δίνει επίσης την κρυφή ελπίδα πως μπορούμε να γίνουμε και καλύτεροι!
Τα τελευταία χρόνια βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους- και μάλιστα νέους - να πλησιάζουν την εκκλησία, να εξομολογούνται, να νηστεύουν και να αποφορτίζονται από τα προβλήματα της καθημερινότητας.Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως έχουμε γίνει οι καλύτεροι χριστιανοί και δεν χρειαζόμαστε βελτίωση! Νομίζω πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμη!
Όμως, αυτό φανερώνει μια δυναμική που σε μια εποχή προκατάληψης προς την Εκκλησία και ενώ ο τεχνολογικός ορθολογισμός θριαμβεύει, φαίνεται να υπάρχει ακόμη χώρος μέσα μας για μεγάλες εσωτερικές αναζητήσεις και σοβαρούς ηθικούς προβληματισμούς.
 Αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε όλοι μας ας είναι και ο επίλογος στο μικρό αυτό άρθρο.
Η μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα ας μη περάσουν και φύγουν απ΄ τη ζωή μας με το ψήσιμο και το φάγωμα του αρνιού καθώς και με την πλούσια κατανάλωση των πασχαλινών εδεσμάτων.
Ο κάθε άνθρωπος πρέπει καθημερινά να «σταυρώνει» τον κακό του εαυτό και να μετανοεί για τα λάθη του, ώστε το ανέσπερο Φώς που ανέτειλε από τον Πανάγιο Τάφο να καταυγάζει την καρδιά του,να πλημμυρίζει το είναι του, δρώντας ώς άγκυρα σωτηρίας και ελπίδας για τη ζωή του.Εάν ενεργήσουμε με τον τρόπο αυτό θα έχουμε γίνει οι κατακτητές της εσωτερικής μας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!