Τα παιδιά έχουν μαγικές δυνάμεις, είναι σούπερ ήρωες σαν τα καρτούν που λατρεύουν να παρακολουθούν σε τηλεοράσεις, τάμπλετ και κινητά τηλέφωνα. Φανταστείτε λοιπόν το εντυπωσιακό αποτέλεσμα όταν αυτές οι σούπερ δυνάμεις τους καθοδηγούνται από ταλαντούχους. παθιασμένους, εκπαιδευτικούς.
Υπερθέαμα που έφερε στην μνήμη το ταξίδι στον χρόνο της τελετής έναρξης των ελληνικών ολυμπιακών αγώνων.
Η γιορτή του 3ου Νηπιαγωγείου Καλυθιών για την ολοκλήρωση της μαθητικής χρονιάς ήταν κάτι περισσότερο από ποιήματα, σκετσάκια και παιδικά χαμόγελα. Ηταν ένα ταξίδι στις περασμένες δεκαετίες που υπνώτισε, με την καλή έννοια, γονείς, κηδεμόνες και όσους είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν από κοντά. Ηταν μία γιορτή που δεν εστίασε σε αφηρημένα θέματα αλλά επικεντρώθηκε στην ιστορία των Καλυθιών τα τελευταία 100 χρόνια με τον ευρηματικό τίτλο "το παλιό δημοτικό σχολείο διηγείται".
Τα μάτια των θεατών κοκκίνισαν, δάκρυα έτρεξαν και όχι από περηφάνια για τα παιδιά αλλά για τα μαθήματα ιστορίας των Καλυθιών που αφηγήθηκαν οι πρωταγωνιστές με φόντο το κτίριο του ιστορικού δημοτικού σχολείου. Ενα κτίριο μοναδικής αρχιτεκτονικής που όπως είπε ο μικρός Νικόλας "τελικά έχει καρδιά, έχει μυαλό, έχει και ψυχή"!
Ειδικά οι Καλυθενοί θεατές έφεραν πρόσωπα στην μνήμη με τις αναφορές στον δάσκαλο Χαλκίτη, τον Ιταλό Φράγκο, τα περίφημα στοιχαλάκια, το μαγαζί της Ναστασιούενας, την νοσοκόμα Παρασκευγού και πολλές γειτονιές του χωριού.
Εμαθαν πως στις αρχές του περασμένου αιώνα η εκκλησία και οι κάτοικοι του χωριού είδαν την ανάγκη για την κατασκευή σχολείου και ξεκίνησαν την συγκέντρωση χρημάτων. Όταν έφτασε η ώρα τα σχέδια φτιάχτηκαν από Ελληνα μηχανικό και οι Καλυθενοί ξεκίνησαν την κατασκευή με πέτρες και λάσπη. Το σχολείο λειτούργησε με αυστηρούς δασκάλους μέχρι που έφτασε η Ιταλική κατοχή και ο Ναπολιτάνος δάσκαλος προσπαθούσε να μάθει Ιταλικά στους μαθητές που μπέρδευαν το "si με το εσύ". Στα δύσκολα χρόνια των Γερμανών κατακτητών το παλιό δημοτικό μετατράπηκε σε νοσοκομείο με τις τολμηρές νοσοκόμες να βάζουν, κρυφά, από την πίσω πόρτα και τους Ελληνες τραυματίες. Μετά τον πόλεμο ήρθε η ανάπτυξη και τελικά μετά από πολλές γενιές μαθητών το παλιό σχολείο έδωσε τη θέση του σε ένα νέο σύγχρονο και οι τάξεις των παιδιών φιλοξένησαν πολιτικούς και δημοτικούς υπαλλήλους.
Ισως για πρώτη φορά πρωταγωνιστές σε παιδική γιορτή δεν ήταν οι μαθητές αλλά δύο μυθικά πρόσωπα της ελληνικής εκπαίδευσης ο Μίμης και η Αννα, οι φιγούρες των αναγνωστικών της Α' δημοτικού περασμένων δεκαετιών τότε που το μάθημα ξεκινούσε με "Να Αννα ένα μήλο" και η μπλε ποδιά ήταν υποχρεωτική.
Τον Μίμη που μεγάλωσε και ως συνταξιούχος θυμόταν ιστορίες από την ζωή στο δημοτικό σχολείο ενσάρκωσε ο Μανώλης Κεπέρης που όσο ωριμάζει ως άνθρωπος και ηθοποιός ξεδιπλώνει ένα μοναδικό ταλέντο που κυριαρχούν το έντονο βλέμμα και η εναλλαγή συναισθημάτων. Το γέλιο διαδεχόταν η συγκίνηση και ο Μανώλης απέδειξε για άλλη μία φορά γιατί τα όνειρα και το ταλέντο θα πρέπει να καθοδηγούν την ζωή και τις προσπάθειές μας.
Η Αννα σε μεγάλη ηλικία κρύφτηκε πίσω από το βροντερό χαμόγελο της Μοσχούλας (Μίσυ) Κώστα Κωττάκη που αν και τραυματισμένη στο πόδι έσφιξε τα δόντια, καθήλωσε με την ερμηνεία της και είχε την ευλογία να συμπρωταγωνιστήσει με τα τρία "διαμάντια της" τον Μάριο, τον Ματθαίο και τον Μάρκο.
Με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών Νίτσας Αργυρού, Ιωάννας Σολωμού, Μαρίας Αρυγού, Μαρίας Παπαφιλίππου και Μαριέττας Μανώλακα οι μικροί μαθητές σε όλη την διάρκεια της σχολικής χρονιάς μίλησαν για το παλιό σχολείο, έκαναν επισκέψεις, διάβασαν παλιά αναγνωστικά, έφτιαξαν παλιά παιχνίδια, φόρεσαν γαλάζια ποδιά και ως έκπληξη κατέθεσαν εγγράφως πρόταση να τους παραχωρηθεί ένας χώρος στο εντυπωσιακό κτίριο δίπλα στην εκκλησία Καλυθιών ώστε να κατασκευαστεί μουσείο ιστορίας και εκπαίδευσης του χωριού.
Εν μέσω χειροκροτημάτων η πρόταση παραδόθηκε στον πρόεδρο της τοπικής κοινότητας Καλυθιών κ. Καφετζή που συγκινημένος δεσμεύτηκε για την υλοποίηση της ιδέας που θα περιλαμβάνει παλιά θρανία, παλιά βιβλία, φωτογραφίες, έγγραφα και θα καταγράφει την ιστορία του χωριού.
Ως γονιός, πήγα στην γιορτή για να καμαρώσω τον Γιαννάκη να λέει πόσο πονοκέφαλο του προκαλεί η πατριδογνωσία και έφυγα σαστισμένος, συγκινημένος και εκστασιασμένος για όσα είχα παρακολουθήσει.
Αυτό το κείμενο είναι μία μικρή αναγνώριση και μία μεγάλη υπόκλιση στην προσπάθεια των εκπαιδευτικών του 3ου νηπιαγωγείου Καλυθιών που έφερε το τελικό αποτέλεσμα.
Το dvd της γιορτής θα πρέπει να μοιραστεί σε κάθε Καλυθενό σπίτι, θα πρέπει να υπάρχει στο διαδίκτυο για να καταλάβουν όλοι πόσα έντονα συναισθήματα προκάλεσε η εκδήλωση.
Και ως τελικό συμπέρασμα νομίζω ότι η γιορτή του 3ου Νηπιαγωγείου ξεπέρασε, τηρουμένων των αναλογιών, την ποιότητα και την συγκίνηση των εκδηλώσεων που οργανώνει κάθε δύο χρόνια η Τερψιχόρη... Και οι πρώτες γιορτές της Τερψιχόρης, σημαδιακά, είχαν φιλοξενηθεί στο προαύλιο του ιστορικού δημοτικού σχολείου Καλυθιών! Το κτίριο που άκουσε και κατέγραψε την ιστορία και την εξέλιξη του τόπου μας.
Υπερθέαμα που έφερε στην μνήμη το ταξίδι στον χρόνο της τελετής έναρξης των ελληνικών ολυμπιακών αγώνων.
Η γιορτή του 3ου Νηπιαγωγείου Καλυθιών για την ολοκλήρωση της μαθητικής χρονιάς ήταν κάτι περισσότερο από ποιήματα, σκετσάκια και παιδικά χαμόγελα. Ηταν ένα ταξίδι στις περασμένες δεκαετίες που υπνώτισε, με την καλή έννοια, γονείς, κηδεμόνες και όσους είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν από κοντά. Ηταν μία γιορτή που δεν εστίασε σε αφηρημένα θέματα αλλά επικεντρώθηκε στην ιστορία των Καλυθιών τα τελευταία 100 χρόνια με τον ευρηματικό τίτλο "το παλιό δημοτικό σχολείο διηγείται".
Τα μάτια των θεατών κοκκίνισαν, δάκρυα έτρεξαν και όχι από περηφάνια για τα παιδιά αλλά για τα μαθήματα ιστορίας των Καλυθιών που αφηγήθηκαν οι πρωταγωνιστές με φόντο το κτίριο του ιστορικού δημοτικού σχολείου. Ενα κτίριο μοναδικής αρχιτεκτονικής που όπως είπε ο μικρός Νικόλας "τελικά έχει καρδιά, έχει μυαλό, έχει και ψυχή"!
Ειδικά οι Καλυθενοί θεατές έφεραν πρόσωπα στην μνήμη με τις αναφορές στον δάσκαλο Χαλκίτη, τον Ιταλό Φράγκο, τα περίφημα στοιχαλάκια, το μαγαζί της Ναστασιούενας, την νοσοκόμα Παρασκευγού και πολλές γειτονιές του χωριού.
Εμαθαν πως στις αρχές του περασμένου αιώνα η εκκλησία και οι κάτοικοι του χωριού είδαν την ανάγκη για την κατασκευή σχολείου και ξεκίνησαν την συγκέντρωση χρημάτων. Όταν έφτασε η ώρα τα σχέδια φτιάχτηκαν από Ελληνα μηχανικό και οι Καλυθενοί ξεκίνησαν την κατασκευή με πέτρες και λάσπη. Το σχολείο λειτούργησε με αυστηρούς δασκάλους μέχρι που έφτασε η Ιταλική κατοχή και ο Ναπολιτάνος δάσκαλος προσπαθούσε να μάθει Ιταλικά στους μαθητές που μπέρδευαν το "si με το εσύ". Στα δύσκολα χρόνια των Γερμανών κατακτητών το παλιό δημοτικό μετατράπηκε σε νοσοκομείο με τις τολμηρές νοσοκόμες να βάζουν, κρυφά, από την πίσω πόρτα και τους Ελληνες τραυματίες. Μετά τον πόλεμο ήρθε η ανάπτυξη και τελικά μετά από πολλές γενιές μαθητών το παλιό σχολείο έδωσε τη θέση του σε ένα νέο σύγχρονο και οι τάξεις των παιδιών φιλοξένησαν πολιτικούς και δημοτικούς υπαλλήλους.
Ισως για πρώτη φορά πρωταγωνιστές σε παιδική γιορτή δεν ήταν οι μαθητές αλλά δύο μυθικά πρόσωπα της ελληνικής εκπαίδευσης ο Μίμης και η Αννα, οι φιγούρες των αναγνωστικών της Α' δημοτικού περασμένων δεκαετιών τότε που το μάθημα ξεκινούσε με "Να Αννα ένα μήλο" και η μπλε ποδιά ήταν υποχρεωτική.
Τον Μίμη που μεγάλωσε και ως συνταξιούχος θυμόταν ιστορίες από την ζωή στο δημοτικό σχολείο ενσάρκωσε ο Μανώλης Κεπέρης που όσο ωριμάζει ως άνθρωπος και ηθοποιός ξεδιπλώνει ένα μοναδικό ταλέντο που κυριαρχούν το έντονο βλέμμα και η εναλλαγή συναισθημάτων. Το γέλιο διαδεχόταν η συγκίνηση και ο Μανώλης απέδειξε για άλλη μία φορά γιατί τα όνειρα και το ταλέντο θα πρέπει να καθοδηγούν την ζωή και τις προσπάθειές μας.
Η Αννα σε μεγάλη ηλικία κρύφτηκε πίσω από το βροντερό χαμόγελο της Μοσχούλας (Μίσυ) Κώστα Κωττάκη που αν και τραυματισμένη στο πόδι έσφιξε τα δόντια, καθήλωσε με την ερμηνεία της και είχε την ευλογία να συμπρωταγωνιστήσει με τα τρία "διαμάντια της" τον Μάριο, τον Ματθαίο και τον Μάρκο.
Με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών Νίτσας Αργυρού, Ιωάννας Σολωμού, Μαρίας Αρυγού, Μαρίας Παπαφιλίππου και Μαριέττας Μανώλακα οι μικροί μαθητές σε όλη την διάρκεια της σχολικής χρονιάς μίλησαν για το παλιό σχολείο, έκαναν επισκέψεις, διάβασαν παλιά αναγνωστικά, έφτιαξαν παλιά παιχνίδια, φόρεσαν γαλάζια ποδιά και ως έκπληξη κατέθεσαν εγγράφως πρόταση να τους παραχωρηθεί ένας χώρος στο εντυπωσιακό κτίριο δίπλα στην εκκλησία Καλυθιών ώστε να κατασκευαστεί μουσείο ιστορίας και εκπαίδευσης του χωριού.
Εν μέσω χειροκροτημάτων η πρόταση παραδόθηκε στον πρόεδρο της τοπικής κοινότητας Καλυθιών κ. Καφετζή που συγκινημένος δεσμεύτηκε για την υλοποίηση της ιδέας που θα περιλαμβάνει παλιά θρανία, παλιά βιβλία, φωτογραφίες, έγγραφα και θα καταγράφει την ιστορία του χωριού.
Ως γονιός, πήγα στην γιορτή για να καμαρώσω τον Γιαννάκη να λέει πόσο πονοκέφαλο του προκαλεί η πατριδογνωσία και έφυγα σαστισμένος, συγκινημένος και εκστασιασμένος για όσα είχα παρακολουθήσει.
Αυτό το κείμενο είναι μία μικρή αναγνώριση και μία μεγάλη υπόκλιση στην προσπάθεια των εκπαιδευτικών του 3ου νηπιαγωγείου Καλυθιών που έφερε το τελικό αποτέλεσμα.
Το dvd της γιορτής θα πρέπει να μοιραστεί σε κάθε Καλυθενό σπίτι, θα πρέπει να υπάρχει στο διαδίκτυο για να καταλάβουν όλοι πόσα έντονα συναισθήματα προκάλεσε η εκδήλωση.
Και ως τελικό συμπέρασμα νομίζω ότι η γιορτή του 3ου Νηπιαγωγείου ξεπέρασε, τηρουμένων των αναλογιών, την ποιότητα και την συγκίνηση των εκδηλώσεων που οργανώνει κάθε δύο χρόνια η Τερψιχόρη... Και οι πρώτες γιορτές της Τερψιχόρης, σημαδιακά, είχαν φιλοξενηθεί στο προαύλιο του ιστορικού δημοτικού σχολείου Καλυθιών! Το κτίριο που άκουσε και κατέγραψε την ιστορία και την εξέλιξη του τόπου μας.
1 σχόλιο:
Τάσο τα είπες όλα .Το καταθετω σαν ένας πανωμεριτης όπως μας λέτε εδώ που όμως πια είμαι ένας από εσάς και έιχα την τύχη να δω αυτή την συγκλονιστικη παράσταση και να δακρυσω και παράλληλα να νιώσω την ευτυχία και το καμάρι του μπαμπά αλλά και του συζύγου ως θεατής...Ελπίζω να είναι αυτή η παράσταση η αφορμή για να γίνουν και άλλα πολλά για την προβολή και την βελτίωση αυτού του εβλογημενου τόπου !!
Δημοσίευση σχολίου