"Η δική σας γενιά δεν έχει ζήσει πόλεμο, δεν έχει υποφέρει από στερήσεις και δυσκολίες". Με αυτές τις φράσεις οι ηλικιωμένοι εδώ και δεκαετίες προσπαθούσαν να πείσουν τους νεότερους ότι ζουν σε ιδανική εποχή χωρίς μεγάλα προβλήματα.
Και φτάσαμε λοιπόν στην εποχή που η δικές μας γενιές ζούνε σε εποχή πολέμου. Πόλεμος με έναν ύπουλο αόρατο αντίπαλο που κάποια στιγμή θα νικηθεί αλλά μέχρι τότε θα έχει αφήσει πίσω του θύματα σε ανθρώπινες ζωές, απώλειες σε θέσεις εργασίας και ένα μέλλον αβέβαιο από πολλές απόψεις.
Κλεισμένος στο σπίτι, παρέα με τα πιτσιρίκια μου και βλέποντας το τρίτο να... μεγαλώνει στην κοιλιά της συζύγου προσπαθώ να διαχειριστώ τις ανάγκες της καθημερινότητας και να προβλέψω τις δυσκολίες των επόμενων ετών.
Οι σκέψεις πολλές, τα συναισθήματα αλλάζουν συχνά και πλέον ο καθένας ανεβαίνει τον δικό του γολγοθά.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οργή για τους λίγους που αδιαφορούν για την κατάσταση πολέμου και εξακολουθούν να κάνουν βόλτες, να σχηματίζουν παρέες για να πιουν καφεδάκι, να γλεντήσουν, να κάνουν εργασίες.
Μετά από μισή ώρα σκέφτομαι ότι είναι δύσκολο οι άνθρωποι να προσαρμοστούν ξαφνικά σε μία κατάσταση παράνοιας που τους επιβάλει να σταματήσουν να "ζουν" και να κλειστούν σε ένα σπίτι.
Νιώθω πολύ μικρός απέναντι στους επιστήμονες και τους εργαζόμενους στον τομέα υγείας αλλά την ίδια στιγμή διαβάζω κραυγές για να εξοπλίσουμε τις στρατιωτικές μας υποδομές. Πόσο παράλογο είναι ο άνθρωπος να επενδύει σε όπλα και όχι σε ιατρικές, εκπαιδευτικές υποδομές; Πόσο γελοίο είναι να έχουμε στρατιωτικά αεροπλάνα και πλοία αλλά όχι υπολογιστές και γρήγορο ίντερνετ στα σχολεία μας.
Ουτοπία θα σχολιάσει κάποιος, αλλά μήπως αυτή την ουτοπία πρέπει να αναζητούμε;
Ο άνθρωπος λένε ότι είναι ον με μυαλό, αλλά αν δούμε πως συμπεριφέρεται στη γη, το περιβάλλον, σε εκείνους που ζουν δίπλα του αλλά και τις σκληρές παραβατικές ανθρώπινες συμπεριφορές ίσως τελικά το μυαλό να είναι απλά περιορισμένων δυνατοτήτων. Ο άνθρωπος εξέλιξε την τεχνολογία, βελτίωσε τις συνθήκες ζωής αλλά δεν κατάφερε να γίνει ο ίδιος καλύτερος. Στον πλανήτη μας υπάρχουν άνθρωποι με πολλά λεφτά και άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε.
Υπάρχουν παιδιά που πάνε σε σχολεία με θέρμανση και παιδιά που πνίγονται στις θάλασσες της μετανάστευσης.
Ο άνθρωπος έφτιαξε σύνορα για να νιώθει ανώτερος από τους "γείτονες" και να τους κρατάει μακριά του. Άνθρωποι πεθαίνουν για τα σύνορα, είτε αυτά αφορούν κράτη, είτε αυλές και χωράφια.
Σκέψεις, πολλές σκέψεις αλλά δεν είμαι σίγουρος πια τι είναι σωστό και τι λάθος σε αυτόν τον κόσμο. Μήπως είναι καλύτερα να βάλουμε το νησί σε απομόνωση για να μην έρθει ο καταραμένος ιός; Και μετά θα ακολουθήσει η απομόνωση κάθε χωριού, η απομόνωση κάθε σπιτιού, η απομόνωση κάθε δωματίου, η απομόνωση κάθε ανθρώπου. Τι εφιάλτης...
Ολα θα πάνε καλά, λέμε... Θα πάνε όμως;
Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή η πανδημία θα μας κάνει σκληρότερους και κλεισμένους σε τέσσερις τοίχους;
Εις το επανιδείν...
Και φτάσαμε λοιπόν στην εποχή που η δικές μας γενιές ζούνε σε εποχή πολέμου. Πόλεμος με έναν ύπουλο αόρατο αντίπαλο που κάποια στιγμή θα νικηθεί αλλά μέχρι τότε θα έχει αφήσει πίσω του θύματα σε ανθρώπινες ζωές, απώλειες σε θέσεις εργασίας και ένα μέλλον αβέβαιο από πολλές απόψεις.
Κλεισμένος στο σπίτι, παρέα με τα πιτσιρίκια μου και βλέποντας το τρίτο να... μεγαλώνει στην κοιλιά της συζύγου προσπαθώ να διαχειριστώ τις ανάγκες της καθημερινότητας και να προβλέψω τις δυσκολίες των επόμενων ετών.
Οι σκέψεις πολλές, τα συναισθήματα αλλάζουν συχνά και πλέον ο καθένας ανεβαίνει τον δικό του γολγοθά.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οργή για τους λίγους που αδιαφορούν για την κατάσταση πολέμου και εξακολουθούν να κάνουν βόλτες, να σχηματίζουν παρέες για να πιουν καφεδάκι, να γλεντήσουν, να κάνουν εργασίες.
Μετά από μισή ώρα σκέφτομαι ότι είναι δύσκολο οι άνθρωποι να προσαρμοστούν ξαφνικά σε μία κατάσταση παράνοιας που τους επιβάλει να σταματήσουν να "ζουν" και να κλειστούν σε ένα σπίτι.
Νιώθω πολύ μικρός απέναντι στους επιστήμονες και τους εργαζόμενους στον τομέα υγείας αλλά την ίδια στιγμή διαβάζω κραυγές για να εξοπλίσουμε τις στρατιωτικές μας υποδομές. Πόσο παράλογο είναι ο άνθρωπος να επενδύει σε όπλα και όχι σε ιατρικές, εκπαιδευτικές υποδομές; Πόσο γελοίο είναι να έχουμε στρατιωτικά αεροπλάνα και πλοία αλλά όχι υπολογιστές και γρήγορο ίντερνετ στα σχολεία μας.
Ουτοπία θα σχολιάσει κάποιος, αλλά μήπως αυτή την ουτοπία πρέπει να αναζητούμε;
Ο άνθρωπος λένε ότι είναι ον με μυαλό, αλλά αν δούμε πως συμπεριφέρεται στη γη, το περιβάλλον, σε εκείνους που ζουν δίπλα του αλλά και τις σκληρές παραβατικές ανθρώπινες συμπεριφορές ίσως τελικά το μυαλό να είναι απλά περιορισμένων δυνατοτήτων. Ο άνθρωπος εξέλιξε την τεχνολογία, βελτίωσε τις συνθήκες ζωής αλλά δεν κατάφερε να γίνει ο ίδιος καλύτερος. Στον πλανήτη μας υπάρχουν άνθρωποι με πολλά λεφτά και άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε.
Υπάρχουν παιδιά που πάνε σε σχολεία με θέρμανση και παιδιά που πνίγονται στις θάλασσες της μετανάστευσης.
Ο άνθρωπος έφτιαξε σύνορα για να νιώθει ανώτερος από τους "γείτονες" και να τους κρατάει μακριά του. Άνθρωποι πεθαίνουν για τα σύνορα, είτε αυτά αφορούν κράτη, είτε αυλές και χωράφια.
Σκέψεις, πολλές σκέψεις αλλά δεν είμαι σίγουρος πια τι είναι σωστό και τι λάθος σε αυτόν τον κόσμο. Μήπως είναι καλύτερα να βάλουμε το νησί σε απομόνωση για να μην έρθει ο καταραμένος ιός; Και μετά θα ακολουθήσει η απομόνωση κάθε χωριού, η απομόνωση κάθε σπιτιού, η απομόνωση κάθε δωματίου, η απομόνωση κάθε ανθρώπου. Τι εφιάλτης...
Ολα θα πάνε καλά, λέμε... Θα πάνε όμως;
Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή η πανδημία θα μας κάνει σκληρότερους και κλεισμένους σε τέσσερις τοίχους;
Εις το επανιδείν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου