Η ΚΡΙΣΗ, ΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΚΑΙ Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Γιώργος Μαρής

Σήμερα 3 χρόνια σχεδόν μετά το ξέσπασμα της ελληνική κρίσης θα περίμενα να άκουγα τους πολιτικούς μας και κυρίως αυτούς της Δωδεκανήσου να έχουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε εθνικό θα μπορούσαμε να βγούμε από την κρίση. Θα περίμενα δηλαδή να ακούσω από τους Δωδεκανήσιους βουλευτές λύσεις πραγματικές για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα παρακολουθώντας τις συζητήσεις στα τοπικά κανάλια ένα πράγμα είναι βέβαιο ότι πολλοί από αυτούς δεν γνωρίζουν καν για ποιους λόγους έχουμε αυτήν την κρίση.

Αντίθετα το μόνο που κάνουν είναι να ανακαλύπτουν πρακτικές της δεκαετίας του 80 στους λόγους τους καθώς αυτοί είναι γεμάτοι από λαϊκισμό. Αλίμονο, όλοι μας γνωρίζουμε τις δύσκολες στιγμές που περνάμε και κανένας δεν είναι πιο πατριώτης από τον άλλο. Πολλές οικογένειες στα Δωδεκάνησα δεν έχουν πραγματικά να φάνε και οι συνταξιούχοι όχι μόνο δεν μπορούν να πάρουν μια σοκολάτα στα εγγόνια τους αλλά δεν μπορούν καν να πληρώσουν τα φάρμακά τους. Κανένας όμως από αυτούς δεν μας λέει τι θα πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Είναι ξεκάθαρο πως πολλοί δε από αυτούς προσπαθούν να γίνουν αγαπητοί σε μας εκμεταλλευόμενοι την δυστυχία μας. Αυτό είναι που με πειράζει περισσότερο. Να υποστηρίζουν οι συνεχιστές της κάστας πως δεν έχουν σχέση με ότι συμβαίνει γύρω μας και να μας παραπλανούν.

Ακόμα περισσότερο παρατηρώ τους βουλευτές μας να εκφράζουν διφορούμενες απόψεις. Δεν μπορούμε δηλαδή από την μια πλευρά να λένε ότι θέλουμε ανάπτυξη και από την άλλη να λένε ότι δεν θέλουν να άρθρο,Μαρήμειώσουν το κράτος. Όταν δηλαδή θέλουμε ανάπτυξή και θέλουμε να αλλάξουμε μοντέλο ανάπτυξης θα πρέπει για παράδειγμα τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μας να δοθούν σε ιδιώτες για να αρχίσει η ανάπτυξη αφού αποδεδειγμένα το κράτος δεν μπορεί να είναι αποδοτικό ενώ αντίθετα το κράτος δημιουργεί σοβαρές στρεβλώσεις στην αγορά με τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Για αυτό όταν η οικονομία βρίσκεται σε αυτήν την κατάστασή το να υποστηρίζουμε ότι δεν θέλουμε να ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια είναι τουλάχιστον επικίνδυνο αφού και από τις κρατήσεις των ξενοδοχείων είναι φανερό πως οι ροές ενδοπεριφερειακού τουρισμού επηρεάζονται άμεσα από την πολιτική σταθερότητα και τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τους φίλους μας μέσα στην ΕΕ.

Σήμερα πολύ εύκολα μπορείς να γίνεις αγαπητός. Λέγοντας ένα απλό όχι στο μνημόνιο γίνεσαι επαναστάτης. Μετά ζητάς επενδύσεις και ανάπτυξη για τον τόπο, για να προσφέρεις ευημερία στον τόπο, και μετατρέπεσαι αυτομάτως σε εκπρόσωπος των Δωδεκανησίων. Αυτό όμως μπορεί να το δηλώσει ο καθένας μας. Το δύσκολο είναι να μας απαντήσουν όλοι όσοι λαϊκίζουν στα τοπικά κανάλια πως μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Το όχι για παράδειγμα στο μνημόνιο από μόνο του δεν λέει κάτι. Αν άλλοι 50 βουλευτές για παράδειγμα έλεγαν επίσης όχι έχει σκεφτεί κανένας αν θα είχαμε να φάμε σήμερα; Έχει σκεφτεί αν θα είχαμε τουρισμό ή δουλειές σήμερα; Όσοι δηλαδή είπαν όχι γιατί δεν μας λένε πως σκέφτονται ότι θα έρθει η ανάπτυξή και η αύξηση των επενδύσεων σήμερα εάν δεν είχαμε την βοήθεια των ευρωπαϊκών κρατών; Αν δεν μπορούν να απαντήσουν αυτά τα ερωτήματα μάλλον όλες οι λαϊκιστικές απόψεις τους εκφράζονται γιατί είναι άσχετοι με το πώς δημιουργείται ανάπτυξη σε ένα κράτος και πολλοί επικίνδυνοι στο να εκπροσωπούν τα συμφέροντα μας στο ελληνικό κοινοβούλιο. Το λέω αυτό γιατί αν κάτι μας έφερε ως εδώ είναι η ευτυχισμένη ανευθυνότητα της χαλαρότητας. Γνωρίζω ότι δεν θα γίνω αγαπητός μέσα από τους λόγους αυτούς όμως δεν με πειράζει πρώτα από όλα γιατί ότι χρωστάω το οφείλω μόνο στην οικογένεια μου που μου έμαθε να σκέφτομαι χωρίς να επηρεάζομαι από την κοινωνία του θεάματος.

* Ο κ. Γιώργος Μαρής είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων.